italiano
Fatih Mika  
 
Güncel
  Katar Sergisi Doha
  “Yantai Art Museum”
  100 Öğrenci 100 Gravür Belgrad
  Belgrad Kişisel Gravür Sergisi
  Geri Dönüş II
  Anneme
  Work Shop
  Kestane
  Mezlaka-i Akdâm
  Modissima feat. Turkey Contemporary Art
  Sergi
  Segno e Insegno
  Çağdaş Türkiye
  40. Sulmona Sergisi 2013
  Gravür Sanatçısı: Fatih Mika
  İzler
  Atölye
  Beklemenin Tadı
  Atölye
  Atölye
  Atölye
  Atölye
  Noel Kokteyli
  deniz kızı
  bahane olmalı
  Edebi Ruhun Resme Aksi
  iyi ki saklamışım
  Palamut
  ayvansaray
  İşkence
  bir güvercin
  siyah selvi
  Atölye
  Atölye
  Atölye
  Atölye
  Atölye
  Ahlat Ağacı
  Küpeler
  cam kırıklarıyla
  Kaktüs
  otlar
  Bonsai
  doldurup heyecanları
  Tebessüm
  Mimar Sinan
  Bulla
  Serçeler
  Değer
  Kumlu Begonya
  Aşk-Meşk
  İrfan Baba
  Deli Sanat
  Çapari
  spookyman
  Ischia Adası II
  Atölye
  bir rüzgar okşar
  Kes Yapıştır
  Arte 3
  boğaziçinde
  yandaki çiçek
  Ben Çingene Olmak İstiyorum
  gecenin dalı yok
  napoliden geçerken
  med cezir
  Picasso
  calò
  Mara
  Antico Caffe Greco
  Dirsek Teması
  Cara Pippa
  İki Kaptan
  Roma Leonardo da Vinci Havaalanı
  San Valentino
  Duman
  Kar Tanesi
  Aziz
  Fatbarla*
  Roma'ya Başlamak
  bisiklet
  Saatler
  Bahçem
  Yaşamak
  Fink Fink II
  Fink Fink
  Hala Tombouktou Gölü’nde miyim? IV
  Hala Tombouktou Gölü’nde miyim? III
  Ischia Adası
  Minoo
  Hala Tombouktou Gölü’nde miyim? II
  Hala Tombouktou Gölü’nde miyim? I
  Albrecht Dürer
  bir özlemim kalmış
  Çiçekler
  Sanatta raslantının denetimi
  Agop Mehmet Ali
 
 
Ocak
24
2010
Aşk-Meşk

 

 

Tarlaların arasında, tarla kokularını henüz kaybetmemiş yeni parsellenmiş arsaların bitişiğine kurulmuş Yeşil Yuva İlk Okulu’na büyük harfle başlayan sanatın girebilmesi öyle kolay değildi. Sait Faik, Türkçe kitabımızda ki “Karanfiller ve Domates Suyu” adlı öyküsü ile bunu becermiş, küçücük hafızama yerleşmişti. O günlerden aklımda kalan diğer sanatsal olay: Okul müdürümüz Ahmet Çetinkaya’nın önderliğinde bakır leğenler, toz kumaş boyaları, zeytinyağlar, sular ve kağıtlarla yapmaya çalıştığımız “ebrular” idi. Bütün başarısızlığına rağmen, suların üzerindeki renk oyunlarını unutamadım. Bu ebru deneyini de hafızama yerleştirmiş olmalıyım.

Aksanat’ın düzenlediği bir ebru sergisinin kataloğu elime geçince çok heyecanlanmıştım. Bu katalogta ebru ile ilgili bilgiler ve bu işi sahiden yapan sanatçıların ebruları ve isimleri vardı. Mustafa Düzgünman bu isimler arasında idi.

Boğazın dalgalarının değdiği, ıslak tuzlu halatların gıcırtılarla vapurları iskelelerde zaptetmeye çalıştığı, İstanbul’un eski havasının solunduğu, camileriyle, güvercinlerinin kanat sesleriyle, şarkılarıyla, tekkeleri ile gizemli bir semt olan Üsküdar’a gidip Mustafa Düzgünman’ı küçücük aktar dükkanında bulup kendisine ebru sanatını öğrenmek istediğimi söyledim. Bana ebru sanatı hakkında söylenebilecek en kötü şeyleri söyledi. Başımı eğip, kuyruğumu bacaklarımın arasına alıp dükkandan uzaklaştım. Üsküdar’ın adının kalkanlardan geldiğini, babamın ilkokula başladığı İşkodra ile aynı ada sahip olduğunu bilseydim, kılıçlarımı biler kalkanların üzerine üzerine giderdim.

İzmir’de Güzelyalı Kültür Merkezi’nde açtığım son sergim sırasında Aynur, beni Roma’dan arayıp ebru sanatçısı olan bir arkadaşının telefonunu verdi. Nuri Pınar’ı hemen aradım. Atölyesinde buluşmak üzere sözleştik. Nuri Pınar’ın atölyesine girer girmez Berna’nın gözlerinin içi pırıldamaya başladı. Herhalde sığır ödü ile karıştırılmış toprak tozları, içinde doğmak ve ölmek istediği renklerle yeni dünyalar yaratabileceğini fısıldamışlardı ruhuna. Hemen teknelere kitreler konuldu, Berna renkleri seçiyor. Suyun üzerine atılan her boya, tıpkı kaderlerimiz gibi aklımıza getiremediğimiz oyunları oynuyorlar, birbirlerine karışmıyor gibi gözükseler de teknenin diğer ucundaki bir damla diğer köşedeki rengi sıkıştırıp, biraz önceki düzeni bozuyor, başka düzenlere geçiriyor. En sonunda suyun üzerindeki oyun bir anda kağıdın üzerine sabitleniyor.

İlk heyecanınız geçtikten sonra yaptığınızı unutup, yeni oyunlar oynamak, yeni kaderler kurmak; yeniden başlamak için, kalbiniz durmak, aklınız unutmak istiyor.

Nuri Pınar’a ebruya nasıl başladığını soruyorum. O da Aksanat’ın yayınladığı Ebru sergisinin kataloğunu görmüş. O da Üsküdar’da ki küçücük aktar dükkanında Mustafa Düzgünman’ı bulmuş. Mustafa Düzgünman, Nuri Pınar’a da bana davrandığı gibi davranmış. Nuri Pınar bir yıl sonra tekrar dönmüş Mustafa Düzgünman’ın aktar dükkanına, ama nafile. En sonunda kendi çabaları ile bir şeyler yapmaya çalışmış. İsviçre’de yaşarken birden karşısına Aksanat’ta ki ebru sergisi kataloğundaki yazıları yazan Uğur Derman çıkmış.

- Rehber olarak üç gün gezdirdim Uğur Beyi, dördüncü gün eve yemeğe davet ettim. Açıp banyoyu gösterdim, tekneler, boyalar. Ne olur, bana bu ebrunun nasıl yapıldığını anlatın. Mustafa Düzgünman’a iki defa gittim bana yüz vermedi.

- Vallahi ben ebru yapmasını bilmem, bana anlatılanları yazdım o kataloğa. Ama sen Mustafa Düzgünman’a bir defa daha gitseydin seni öğrenci olarak kabul ederdi. O, meşke geçebilmek için sende ne kadar aşk olduğunu kontrol etmiş.

 

Fatih Mika