Yapraklarına dokunduğumda, bana serin kokusu ile yanıt veren kırmızı çiçekli sardunya, hayatımızın ne kadar da kolay renklendirilebileceğini anlatır hep. Bir saksı sardunyanın dallarını kırıp dikseniz; çiçeklerden, yeşil yapraklardan, kokulardan oluşan bir orman yaratırsınız kolayca. Kendini bu kadar kolay vermesi, zor koşullara dayanması insanları yanıltır, nasılsa hep bekleyeceği sanılır, önemsenmez. Bir çiçeği sevmekle herşeyin başlayacağı unutulur. Kim ne derse desin, sardunyaları sevemeyenlerin, orkideleri de sevemeyeceğine inanırım ben.

Birgün, bir bakarsınız sardunya saksısının içinde, hiç tanımadığınız iki yuvarlak yaprak, sardunyanın sevinçlerini paylaşarak büyüyor. Bir karış olduğunda tanıdığınız bu bitki, geçen yılın kayısı çekirdeğinin fidesidir. Diğer saksılarda elma, nar, şeftali; bir başkasında kuşların ya da rüzgarların getirdiklerinden büyüyen diğer ağaç fideleri, incir, kavak, akağaç; incecik gövdeleriyle sardunyaların dalları ve yaprakları arasından, eğile büküle güneşe doğru uzanıyorlar. Sonra yan dalları fışkırır. Bu dalları budayarak, eğerek, saksıyı yan yatırarak yoksul ailelerin çocukları gibi erkenden olgunlaştırıp, ağaca benzetirim bu fideleri. Her geçen yıl, sahnedeki balerinin vücudu, canlı bir heykel  gibi, başka biçimler veririm bu küçük ağaçlara.

Daha eski gözükürler gerçek yaşlarından. Bir parça toprağın içinde bunca işkence yorar onları; yaprakları küçülür, gövdeleri kabuklaşır. Üzerine salıncak kuramadığım, saklambaç oynarken saklanamadığım, saksıdaki bu küçük ağaçlar, herşeye rağmen bir ilkyaz günü baharlanıp beni heyecanlandırırlar. Yaz aylarında kızaran küçük iki şeftali tuz biber eker sevinçlerime. Bazen kızarım kendime. Zorla eskitilen kot pantolonlar gibi,sahte bir yaşam yüklüyorum diye bu ağaçlara. Onlara ait olmayan.

Nasıl bir tuval üzerindeki pigmentler kendi hayatlarına anlatamaz, sanatçıyı anlatırlar. Saksıdaki bu küçük ağaçlar da; benim bildiğim, sevdiğim, üzerlerine tırmanıp meyveler çaldığım ağaçları anlatıyorlar penceremin kenarında.